HİÇ ÖNEMLİ DEĞİL! İSTERSE BİN KERE TUTUKLASINLAR. BUGÜN SARAÇHANEDE MUHTEŞEM BİR DİRENİŞİN TANIĞI OLDUK.

Hiç önemli değil! İsterse bin kere tutuklasınlar. Bugün Saraçhane de muhteşem bir direnişin tanığı olduk.

Tarih, zulmü ayakta tutanların değil, ona başkaldıranların yazdığı bir destandır.

Bugün bu destanın sayfalarına yeni satırlar ekleniyor. Sarachane’de, Ankara’da, Trabzon’da, Türkiye’nin dört bir yanında, biber gazlarına, TOMA’lara, baskılara, gözaltılara, tehditlere rağmen geri adım atmayan milyonları izliyorum.

Zorbalığa karşı yükselen bu ses, yalnızca bugünün değil, yüzyıllardır süregelen direniş ruhunun yeniden doğuşudur.

Bugün Saraçhane’de sadece bir meydan dolmadı, tarih doldu.

Adalet terazisinin bozulduğu, hukukun kılıcının kırıldığı, vicdanların susturulmak istendiği bir dönemde, bir millet ayağa kalktı.

Bu, sıradan bir toplanma değil, bu bir haykırış değil, bu bir yeniden doğuştu.

Tıpkı 1789’da Bastille’e yürüyen halk gibi, tıpkı 1917’de Petrograd sokaklarında yükselen sesler gibi, tıpkı 1919’da Anadolu’da yakılan isyan ateşi gibi…

Zulmün olduğu yerde direniş, boyun eğmeyenlerin mirasıdır.

Paris barikatlarında hürriyeti haykıran Fransız devrimcilerinden, Çarlık Rusya’sının baskısına karşı ayağa kalkan Bolşeviklere; Amerikan sokaklarında polis coplarına, tazyikli sulara karşı direnen sivil haklar hareketinden, Güney Afrika’da Nelson Mandela’nın zindanda bile eğilmeyen iradesine kadar, dünya tarihi bunu haykırıyor: Baskıyı sürdürebilirsiniz, ama yenemezsiniz!

Zulümle abad olanın, sonu felakettir!

Firavunlar Nemrutlar, diktatörler ve tiranlar, her çağda baskıyla ayakta kalabileceklerini sandılar.

Roma, halkını aç ve sefil bırakırken, "ekmek ve sirk" ile oyalanacağını sandı ama Spartaküs’ün zincirleri kırmasıyla sarsıldı.

Marie Antoinette, aç halkına "Ekmek bulamıyorlarsa pasta yesinler!" dedi, devrim ateşi Versailles’ı yaktı.

Bugün de saraylarında halkın emeğini sömürenler, zorbalıklarıyla tahtlarını sağlamlaştıracaklarını sanıyorlar. Oysa tahtlar, halkın öfkesiyle yıkılır!

Korkmuyoruz! Korku, zulmün en büyük silahıdır. Ama tarih boyunca hiçbir zorba, korkuya sarılarak iktidarını sonsuza kadar sürdüremedi. Gandi, İngiliz sömürgesine karşı korkmadı. Martin Luther King, beyaz adamın kurşunlarından korkmadı. Mandela, hapishane hücrelerinde korkmadı

Bugün Saraçhane’de tarihin o büyük anlarından biri daha yaşandı.

Zira zulmün olduğu yerde direniş, baskının olduğu yerde özgürlük aşkı doğar.

Bastille zindanları nasıl halkın iradesiyle yıkıldıysa, bugün de korku duvarları paramparça oldu.

Hukuksuzluk kaleleri sarsıldı.

Sömürünün, zorbalığın, adaletsizliğin üzerine kurulan o çürük düzenin temelleri çatırdadı.

Kimi devrimler tanklarla, toplarla, barikatlarla yapılır. Ama bazı devrimler vardır ki yalnızca bir halkın yüreğiyle, kararlılığıyla, iradesiyle yazılır. İşte bugün Saraçhane’de gördüğüm şey tam olarak buydu.

Tarih, bugün yeni bir sayfa açtı.

Adını ne koyacaklarını bilmiyorum.

Belki “Saraçhane Ruhu” diyecekler, belki de “Türkiye’nin Bastille Anı” diye.

Ama bildiğim bir şey var: Bugün burada gördüğüm kalabalık, 1919’da Bandırma Vapuru’na binen cesaretin, 1923’te “Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir” diyen iradenin torunlarıydı.

Bu meydanda yalnızca insanlar değil, tarih yürüyordu.

Dünya ne zaman bir halkın iradesini hafife aldıysa, o halk tarih sahnesine çıkıp kaderini yeniden yazdı.

Fransızlar 1789’da, Ruslar 1917’de, Türkler 1919’da bunu yaptı.

Ve şimdi, 2025’te bir kez daha, bir millet iradesini eline aldı.

Unutmayın!

Hiçbir zulüm ebedî değildir.

Hiçbir baskı sonsuza dek sürmez.

Ve hiçbir halk, sonsuza dek susturulamaz!

Leyla Yıldız Atahan