TÜRK SİYASETİNDE GÖRÜLMEMİŞ BİR DİRENİŞ PORTRESİ

TÜRK SİYASETİNDE GÖRÜLMEMİŞ BİR DİRENİŞ PORTRESİ

19 Mart’tan bu yana bir adamı takip ediyorum. Saniye saniye, nefes nefese.

O adam, bu ülkenin karanlık koridorlarında elinde bir kibritle yürümeye cesaret eden biri. Adı Özgür Özel. Ve o, bugünün değil; yarının lideri.

Çünkü bu ülkede siyaset, çoğu zaman bir satranç değil, bir mayın tarlasıdır. Hele ki muhalefet cephesindeyseniz, adım attığınız her yer ihanetle, linçle, tehditle döşelidir. Oysa Özgür Özel, bugüne kadar kimsenin yürümeyi göze alamadığı bir güzergâh seçti: Doğrudan halkın kalbine giden, bedeli ne olursa olsun hakikatten sapmayan bir yol...

O konuşmuyor sadece. Haykırıyor.

Susturulanların, görmezden gelinenlerin, açlıkla sınananların, adaletsizlikle terbiye edilmek istenenlerin yerine bağırıyor.

Ve bunu yaparken eğilmiyor.

Diline dolama yapmıyor.

Gerçeği sündürüp kılıfına sokmuyor.

Ne diyorsa açıkça söylüyor.

Ne görüyorsa doğrudan gösteriyor.

Ne biliyorsa, onunla yüzleşmekten korkmuyor.

Bu ülkede belediye başkanları göz göre göre uydurma delillerle tutuklanıyor., mahkemeler tiyatroya dönüşmüşken, kurultaylar tehditlerle, partiler operasyonlarla dizayn edilirken korkunun bir devleti, bir rejimi nasıl esir aldığını izliyoruz. Ama o... Korkmuyor.

O bir adım geri atmıyor.

O sadece konuşmuyor. O, susmaması gereken yerde haykırıyor. Her hafta düzenli miting yapıyor. Saatlerce aralıksız anlatıyor; halkı, adaleti, ekmeği, özgürlüğü, gerçeği... Ülkenin üzerine çöken karanlığı parmakla gösteriyor, ismini koyuyor. Olayları geçiştirmiyor, üstünü örtmüyor, ağzını eğip bükmüyor. Gerçekleri saklamıyor, hakikatle hesaplaşıyor.

Ne mafyatik "babanızın hayrına mı?" tehditleri,

Ne ekranlardan salınan kasıtlı karalama kampanyaları,

Ne de gece yarısı fısıldanan sindirme senaryoları…

Hiçbiri onun sesini kısamıyor.

Çünkü Özgür Özel artık sadece bir genel başkan değil.

O, bu ülkenin korkuyla mühürlenmiş kaderine karşı yükselen kolektif bir cesarettir.

O, susturulmuş milyonların gırtlağında tıkanıp kalan çığlığıdır.

Ve bu halk, ilk kez bir liderin gözyaşında kendini görüyor.

Bir cenazede hıçkıra hıçkıra ağlayan, eğilip dostunun toprağına dokunan bir adam...

Kamera açık mıymış, değil miymiş umursamadan, zırh yerine kalbini kuşanan bir adam...

Güçlü görünmeye çalışmıyor. Çünkü zaten güçlü.

Ağlamak, onun için zayıflık değil; insan kalabilmenin en namuslu hâlidir.

Bize yıllarca “lider” diye gösterilen neydi peki?

Kibirli suratlar, öfke nöbetleri, camdan cümleler...

Güç dedikleri şey; soğuklukla, buyurganlıkla, robotlaşmakla eşitlendi.

Ama bu halk o oyunu artık yemiyor.

Çünkü halk başka bir şey istiyor:

Korkmayan birini…

Yalnız kalmayı göze alabileni…

Yorgun ama yılmayan bir vicdanı…

Kürsüde değil sokakta terleyen bir yüreği…

Ve ağlayabilen bir insanı…

Ve işte belki de en önemlisi şu:

Bunca alkışa, umut dalgasına, yükselen teveccühe rağmen, Özgür Özel bir kez bile çıkıp “Ben Cumhurbaşkanı adayıyım” demedi.

Çünkü onun ahlâkında önce görev vardır.

Önce emaneti taşıma sorumluluğu, önce partiyi ayağa kaldırmak, önce güveni inşa etmek…

Makam değil, anlam peşinde bir siyaset anlayışı.

Ve şimdi...

O anlam; halkın diline umut diye dolanıyor:

 “Bu kez başka… Bu kez samimi… Bu kez sahiden değişebiliriz...”

Bu halk uzun zamandır ilk defa içinden, ürkekçe de olsa fısıldıyor:

“Galiba başarabiliriz…”

Son sözüm şudur:

Siyaset tarihine bir not düşüyorum:

Özgür Özel sadece bir genel başkan değildir.

O, karanlık bir çağda hakikatin sesidir.

Zulüm karşısında dimdik duran, korkuya yenilmeyen, duygusunu inkâr etmeyen bir cesaretin adıdır.

Ve o ses artık duyuluyor.

Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.

Sevgiyle

Leyla Yıldız Atahan